Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Χρυσή αυγή VS Μνημόνια



Καθώς μοιράζαμε το φυλλάδιο της ομάδας για τον έναν χρόνο από την δολοφονία του Παύλου κάποιος μου είπε “τα μνημόνια σκοτώνουν κάθε μέρα περισσότερο κόσμο” εννοώντας, περισσότερο κόσμο από την χρυσή αυγή, και είχε δίκιο.

Αν προσθέσουμε όλα τα θύματα της χρυσής αυγής τα τελευταία πέντε χρόνια, δεν αγγίζουν ούτε κατά διάνοια τον αριθμό των ανθρώπων που υποφέρουν από την φτώχεια, τον αριθμό των αυτοκτονιών που έχουν γίνει, τον αριθμό των ανθρώπων που έχουν πεθάνει άστεγοι στο δρόμο ή στο σπίτι λόγω έλλειψης θέρμανσης ή επειδή προσπάθησαν να ζεσταθούν με μη ασφαλείς τρόπους ή επειδή δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν την κατάλληλη ιατρική περίθαλψη.

Προφανώς, το μνημόνιο είναι πιο επικίνδυνο από την χρυσή αυγή. Σκοτώνει μαζικά και καθημερινά. Επίσης τα θύματά του δεν είναι εύκολα μετρήσιμα. Η σύνδεση παραδείγματος χάριν μιας αυτοκτονίας με το μνημόνιο δεν μπορεί να αποδειχθεί παρά μόνο στατιστικά. Από την άλλη, η χρυσή αυγή σκοτώνει μεμονωμένα, συγκεκριμένους στόχους με συγκεκριμένο τρόπο. Η δράση της είναι σχεδόν ξεκάθαρη για όποιον θέλει να την δει.

Η ουσία όμως δεν βρίσκεται στις διαφορές χρυσής αυγής και μνημονίου αλλά στις ομοιότητες. Έχει φανεί ότι οι υπογράφοντες τα μνημόνια έχουν στενές σχέσεις με τους καθοδηγητές των μαχαιριών. Σχέση ιστορική αλλά και σύγχρονη. Έχουν κοινές καταβολές αλλά και συντονισμένη δράση. Είναι δεδομένο ότι πίσω από τα δύο πρόσωπα της βίας κρύβεται το ένα πρόσωπο του χρήματος. Οι “φίλοι” της κυβέρνησης του μνημονίου, που απολαμβάνουν προνόμια εξωφρενικά ενώ ο κόσμος πεινάει, είναι ταυτόχρονα οι χρηματοδότες των δολοφόνων του κόσμου που εξεγείρεται και των εκφοβιστών του κόσμου που εργάζεται.

Η κοινή αιτία είναι μία. Ο καπιταλισμός και η ανάγκη για την διαιώνισή του. Ο καπιταλισμός χρειάζεται φτώχεια, χρειάζεται φτηνά εργατικά χέρια και δημιουργεί μνημόνια. Ο καπιταλισμός δεν θέλει εξεγέρσεις, δεν θέλει αντιδράσεις και δημιουργεί φασίστες. Ο καπιταλισμός θα κάνει τα πάντα για να συνεχίσει να υπάρχει. Εμείς θα αγωνιστούμε για να κτυπήσουμε τον ίδιον και κάθε δημιούργημά του, είτε αυτό λέγεται μνημόνιο είτε λέγεται χρυσή αυγή.

Και φυσικά θα θυμόμαστε και θα τιμούμε τους ανθρώπους που έπεσαν στον αγώνα αυτόν.