Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Μουσική… χωρίς σύνορα


Ένα ούτι, μια δανεική (εν μέρει) drums, ένα Nord Electro και μια φωνή που τραγουδούσε πότε ελληνικά, πότε αρμένικα, πότε τούρκικα (αν δεν κάνω λάθος). Φτάνουν για να νιώσεις πόσο ανόητος είναι ο ρατσισμός. Αν διαβάσεις το άρθρο σήμερα (26/4/13) μπορείς να το ακούσεις, να το δεις και να το ζήσεις ο ίδιος. Ένα μείγμα από jazz και funk ρυθμούς και αρμονίες σε συνδυασμό με το ανατολίτικο χρώμα των μελωδιών στο ούτι και στην φωνή του Haig Yazdjian, ίσως ήταν η πιο αληθινή αντιρατσιστική «φωνή» από όσες θα ακουστούν κατά τη διάρκεια του ανακηρυγμένου ως αντιρατσιστικού έτους που διανύουμε. 

Μπορεί να μην καταλάβαινα λέξη από όσα τραγουδήθηκαν στα αρμένικα ή στα τούρκικα, να μην αντιλαμβανόμουν πολλές φορές τι παιζόταν πάνω στο μπράτσο, στα πλήκτρα ή στα τύμπανα, το σύνολο όμως άγγιζε κατευθείαν «ψυχή». Οι διαφορετικοί ήχοι δένανε τόσο όμορφα, όσο και οι διαφορετικοί πολιτισμοί, οι διαφορετικές καταγωγές, οι διαφορετικές γλώσσες.

Κάποια στιγμή ο Haig μετέφρασε τον τελευταίο στίχο από ένα λυπητερό αρμένικο τραγούδι, το τραγούδι της μάνας, «γυιε μου, έγινες είκοσι χρονών και θα πεθάνεις για την πατρίδα, κι εγώ σαν μάνα θα πεθάνω για σένα». Πόσες πατρίδες υπάρχουν στον κόσμο; Πόσα παιδιά έχουν πεθάνει για αυτές; Πόσες μάνες πέθαναν για αυτά τα παιδιά; Και θέλουμε να πεθάνουν κι άλλα; Δεν υπήρχε ίχνος εθνικής υπερηφάνειας στο τραγούδι, δεν υπήρχε κανένα αίσθημα ιερού καθήκοντος, μόνο η πραγματικότητα, μια μάνα που κλαίει για το παιδί της που θα πεθάνει για την πατρίδα. Αυτός ο πραγματικός πόνος, πονούσε όποιον άκουγε τη μουσική. Κι ο άδικος θάνατος μεταφράζονταν στα αυτιά, από τα αρμένικα λόγια, στην γλώσσα των συναισθημάτων.

Ένα μικρό αφιέρωμα κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Haig Yazdjian, στον Γιάννη Κυριμκυρίδη και στον Νίκο Σιδηροκαστρίτη. Α… και στον Κώστα και την σύζυγο του, που μας κάλεσαν στο τραπέζι τους!

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Για τη σημαία κι όλους αυτούς...


Αναδημοσίευση από: info-war.gr


Η στάση απέναντι στο κατέβασμα της σημαίας δείχνει το βαθμό στήριξης του σημερινού καθεστώτος.


Τρία γεγονότα σχηματίζουν την σημερινή ειδησεογραφία. Το πρώτο είναι η προσπάθεια νεοναζιστών να εισβάλλουν στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας η οποία συνάντησε την αντίδραση των ιατρών και του προσωπικού.
Το δεύτερο ήταν οι καταγγελίες θυμάτων ρατσιστικής βίας ότι δεν τολμούν να αναφέρουν τα περιστατικά στην αστυνομία γιατί θεωρούν ότι υπάρχει στενή διασύνδεση της ΕΛΑΣ με τη Χρυσή Αυγή – καταγγελία την οποία μετέφεραν οι εκπρόσωποι του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας.
Το τρίτο είναι η συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την προσπάθεια φίμωσης του Indymedia κατά τη διάρκεια της οποίας συνέβησαν και τα εξής δυο περιστατικά: Κάποιοι κατέβασαν την ελληνική σημαία και την αντικατέστησαν με τη μαυροκόκκινη ενώ την ίδια στιγμή αστυνομικοί προσπαθούσαν να φακελώσουν φωτορεπόρτερ που έκαναν τη δουλειά τους στην περιοχή.
Προφανώς καθένας μπορεί να κάνει δεκάδες σχόλια για κάθε ένα από τα τρία περιστατικά. Το πως θα κατατάξει όμως τη σημασία τους θα δείξει τι πραγματικά πιστεύει για την αξία της ανθρώπινης ζωής και τη δημοκρατία.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όσοι προτάξουν το θέμα της σημαίας δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα με την άνοδο του ναζισμού, τις δολοφονίες συνανθρώπων μας, τη συνεργασία της Ελληνικής Αστυνομίας με τη Χρυσή Αυγή.
Για την ακρίβεια με τη στάση τους υποστηρίζουν αυτά τα φαινόμενα. Είναι το ίδιο εξτρεμιστικό κέντρο το οποίο μας καλούσε να ευχαριστήσουμε τους φασίστες γιατί μας έδειξαν το πραγματικό πρόσωπο της Αριστεράς. Είναι οι ίδιοι που προσπαθούν όλα αυτά τα χρόνια να ξαναγράψουν την ελληνική ιστορία δικαιώνοντας τους ταγματασφαλίτες – γερμανοτσολιάδες. Είναι οι άνθρωποι που αδιαφορούν για τους χιλιάδες πολίτες που αυτοκτονούν και το αποδίδουν σε κακή ψυχολογική προδιάθεση.
Προφανώς η αξία μιας σημαίας είναι απόλυτα σχετική. Μπορεί να είναι ένα κουρελόπανο ή το σύμβολο ενός αγώνα για το οποίο αξίζει να πεθάνεις. Την ελληνική σημαία χαιρετούσαν οι δικτάτορες της επταετίας και την ίδια χαιρετούν και οι εντολοδόχοι τους – ο Βορίδης και ο Μιχαλολιάκος. Η ματωμένη ελληνική σημαία όμως είναι και το σύμβολο του Πολυτεχνείου που ανέτρεψε τη δικτατορία. Στην ελληνική σημαία υποκλίνονταν οι δοσίλογοι της κατοχής. Για την Ελληνική σημαία όμως πέθαιναν και οι αγωνιστές της αντίστασης και οι αντάρτες του ΕΑΜ στην κυβέρνηση του βουνού.



Η σημασία λοιπόν που αποδίδεις σε αυτό το πανί εκφράζει το βαθμό της στήριξης που παρέχεις σε μια ιδέα ή σε ένα καθεστώς κάθε χρονική στιγμή. Όσοι υστεριάσουν σήμερα για το κατέβασμα της σημαίας στα Προπύλαια, χωρίς να προτάξουν τις δυο άλλες ειδήσεις, στηρίζουν το σημερινό διεφθαρμένο σύστημα των πολιτικών και των τραπεζιτών. Στηρίζουν την οικονομική κατοχή της χώρας από την Τρόικα. Αδιαφορούν για τους χιλιάδες θανάτους, την οικονομική καταστροφή και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Αυτοί είναι οι πραγματικοί προδότες του έθνους.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί στο μυαλό μου έχω ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα: Τις ημέρες που οι κάτοικοι της Ισλανδίας εξεγέρθηκαν καταγγέλοντας την κυβέρνηση αλλά και τους καρχαρίες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, ένας διαδηλωτή ανέβηκε στην ταράτσα του κοινοβουλίου της Ισλανδίας κατέβασε τη σημαία και την αντικατέστησε με τη σακούλα ενός σούπερ μάρκετ.
Ο Ισλανδικός λαός βέβαια είχε πολύ σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί από την προσβολή συμβόλων. Τον ενδιέφερε να πραγματοποιηθεί ένα δημοψήφισμα με το οποίο τελικά αποφασίστηκε να μην πληρωθεί το παράνομο και απεχθές χρέος. Ήταν ίσως η σημαντικότερη πράξη άσκησης δημοκρατικών δικαιωμάτων των τελευταίων δεκαετιών. Ήταν μια κίνηση που τίμησε τη χώρα και όλη την Ευρώπη ενώ παράλληλα ξεσκέπασε το βαθιά αντιδραστικό και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της Ε.Ε.
Οι υπόλοιποι φάτε σημαίες.

Αρης Χατζηστεφάνου

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Η σημασία του αντιφασιστικού κινήματος



Φασισμός, με την πρωταρχική σημασία της λέξης, είναι το αυταρχικό εθνικιστικό κίνημα που θέτει το έθνος, το οποίο ορίζει βάσει αποκλειστικών βιολογικών ή/και πολιτιστικών και ιστορικών κριτηρίων, υπεράνω κάθε άλλης αξίας. Ο φασισμός προτείνει έναν απολυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης από έναν συγκεκριμένο αρχηγό, ο οποίος θα παρακάμψει τις ταξικές διαφορές και θα συνενώσει όλο το «ανώτερο» έθνος, με απώτερο σκοπό αυτό να κυριαρχήσει στα υπόλοιπα «κατώτερα» έθνη και φυλές. Είναι ολοφάνερο ότι οι έννοιες φασισμός και δημοκρατία είναι αντίθετες σε τέτοιο βαθμό που οτιδήποτε αντιδημοκρατικό, βίαιο και απολυταρχικό προσδιορίζεται τελικά ως φασιστικό.
                Υπό αυτή την έννοια φασισμός σημαίνει αντιδημοκρατία και συνεπώς ο αντιφασισμός είναι συνώνυμο της δημοκρατίας. Το συμπέρασμα αυτό είναι ομολογουμένως απλουστευτικό, δεν απέχει όμως πολύ από την πραγματικότητα. Το αντιφασιστικό κίνημα όπως αυτό εκφράζεται σήμερα σε πολλές πόλεις και γειτονιές της χώρας, ενώνει ανθρώπους από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους με κοινή βάση την υπεράσπιση της δημοκρατίας απέναντι στην φασιστική απειλή.
                Υπάρχει όμως και η αρκετά διαδεδομένη άποψη που θεωρεί το αντιφασιστικό κίνημα αντιδημοκρατικό και αυταρχικό, και ταυτίζει ουσιαστικά τον φασισμό και τον αντιφασισμό, βασιζόμενη σε ορισμένα επιχειρήματα τα οποία θα προσπαθήσω να αναφέρω και τελικά να αντικρούσω. Η άποψη αυτή μαζί με την επίσης διαδεδομένη θεωρία των άκρων, και την καταδίκη της βίας «από όπου κι αν προέρχεται», είτε είναι βάσιμες είτε όχι, τελικά ευνοούν την διάχυση του φασιστικού δηλητήριου μέσα στην κοινωνία.
                Καταρχήν, θεωρείται ότι οι αντιφασίστες ασχολούνται περισσότερο με την φασιστική χρυσή αυγή αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τον αγώνα κατά του μνημονίου ή κατά της επίσης αντιδημοκρατικής άρα φασιστικής τρικομματικής κυβέρνησης. Υποστηρίζεται ότι η εστίαση στην χρυσή αυγή αποπροσανατολίζει τον κόσμο και δίνει χώρο στην μνημονιακή κυβέρνηση να δρα με λιγότερες αντιστάσεις. Η απάντηση έρχεται εύκολα αν παρατηρήσει κανείς τους ανθρώπους που αποτελούν τον πυρήνα των αντιφασιστικών κινημάτων. Είναι τις περισσότερες φορές οι ίδιοι άνθρωποι που στελεχώνουν τις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης και ανταλλακτικής οικονομίας, οι ίδιοι που απεργούν, που διαδηλώνουν, που γράφουν, που αγωνίζονται ενάντια σε οποιαδήποτε έκφανση του καπιταλισμού, είτε αυτή λέγεται μνημόνιο, είτε αυτή λέγεται φασισμός, αγωνιζόμενοι τελικά για την ανατροπή του.
                Υποστηρίζεται επίσης ότι οι αντιφασιστικές πορείες ή εκδηλώσεις έχουν αντιδημοκρατικό χαρακτήρα επειδή προσπαθούν να φιμώσουν ένα μερίδιο της κοινωνίας το οποίο έχει το δικαίωμα να εκφράζει την γνώμη του, ακόμη κι αν αυτή είναι φασιστική. Έτσι οι αντιφασίστες καταλήγουν σύμφωνα με τη θεώρηση αυτή, να δρουν περισσότερο φασιστικά από αυτούς που κατηγορούν. Η αλήθεια είναι ότι η δημοκρατία έχει αντοχές και δεν απειλείται από ένα ποσοστό ανθρώπων με φασιστικές αντιλήψεις σε καμία περίπτωση. Πρέπει όμως να διευκρινιστούν σε αυτό το σημείο τρία βασικά σημεία που δικαιολογούν την χαρακτηριζόμενη ως φασίζουσα συμπεριφορά των αντιφασιστών.
Η «δημοκρατία» που βιώνουμε απέχει πολύ από μια ισχυρή και περιφρουρημένη δημοκρατία. Βιώνουμε την εύθραυστη «δημοκρατία» του μνημονίου, την «δημοκρατία» της καταστολής, την «δημοκρατία» των ΜΜΕ που προβάλουν και ωραιοποιούν τους ίδιους τους φασίστες και τις ιδέες τους, την «δημοκρατία» των εξοργισμένων και αγανακτισμένων πολιτών που ψάχνουν στα τυφλά ένα στήριγμα. Αυτή η δημοκρατία δεν έχει πλέον τις απαραίτητες αντοχές και απειλείται αισθητά.
Ο φασισμός χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να εδραιωθεί, δημοκρατικό ή μη. Είναι γνωστό ότι ο Χίτλερ ήρθε στην εξουσία με έναν φαινομενικά δημοκρατικό τρόπο, μέσω του κοινοβουλίου. Από την άλλη στις τελευταίες εκλογές που τον ανέβασαν στην εξουσία η βία και η νοθεία οργανώθηκε από τα ίδια τα κρατικά όργανα. Στην Ελλάδα του 2012, ο βουλευτής της νεοναζιστικής χρυσής αυγής Ηλίας Κασιδιάρης δήλωσε σε ομιλία του στα Χανιά ότι οι βουλευτές της χρυσής αυγής εκμεταλλεύονται τα προνόμια της βουλευτικής ιδιότητας παρά το γεγονός ότι δεν «γουστάρουν» την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν να προσπαθείς να αντιμετωπίσεις ευθέως τους εχθρούς της δημοκρατίας, αυτούς που εκμεταλλεύονται τους θεσμούς της για να την καταλύσουν, αποκλειστικά με δημοκρατικές διαδικασίες. Τότε θα μοιάζεις με τον φιλόξενο που ανοίγει το σπίτι του στον ληστή που προσπαθεί να το διαρρήξει και δεν τον κλειδώνει έξω, διότι κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο με τις αρχές τις φιλοξενίας.
Δεν είναι τέλος δυνατόν να εξισώνουμε την βία που ασκείται από τις οργανωμένες φασιστικές ομάδες απέναντι σε οποιονδήποτε δεν πληροί τα «καθαρά» τους κριτήρια, φυλετικά, σεξουαλικά, πολιτικά κλπ. με τις δράσεις του αντιφασιστικού κινήματος. Χωρίς να αναλογιστούμε καν τι πρόκειται να κάνουν όταν έρθουν στην εξουσία, τα μαχαιρώματα, οι καταστροφές, οι απειλές που ήδη διαπράττουν αρκούν για να δικαιολογήσουν ένα αυθόρμητο ρίξιμο στη θάλασσα ή αυτά που χαρακτηρίζονται ως λεκτική ή ψυχολογική βία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο τελικός σκοπός ενός νεοναζί είναι η εξολόθρευση των «υπανθρώπων» (υποστηρίζεται για παράδειγμα η στείρωση και η ευθανασία των Α.μ.Ε.Α.), ενώ ο στόχος ενός αντιφασίστα είναι να τσακίσει τον φασισμό απομονώνοντας τους φασίστες, όχι στειρώνοντάς τους!
Το αντιφασιστικό κίνημα κατηγορείται τελικά ότι πολώνει την κοινωνία και κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε εμφύλιο. Η ανησυχία για την πόλωση της κοινωνίας είναι καθ’ όλα βάσιμη, και τελικά κάτι τέτοιο ίσως είναι αναπόφευκτο, όμως το αντιφασιστικό κίνημα δεν ευθύνεται διόλου για αυτή. Νομοτελειακά, όταν μια δύναμη τραβάει ένα αντικείμενο προς μία κατεύθυνση τότε μία αντίρροπη δύναμη εμφανίζεται, αν υπερισχύσει η πρώτη τότε το αντικείμενο θα κινηθεί. Όσο λοιπόν ο φασισμός υποβοηθιέται, όσο χρηματοδοτείται, όσο υποστηρίζεται και διαδίδεται από τα ΜΜΕ, τόσο το αντιφασιστικό κίνημα πρέπει να δυναμώνει, διαφορετικά θα οδηγηθούμε σε εκφασισμό της κοινωνίας. Η ευθύνη βαρύνει αυτούς που εκκόλαψαν το αυγό του φιδιού, όχι αυτούς που προσπαθούν να διώξουν τα φίδια.
Για μένα η οργάνωση και η διόγκωση του αντιφασιστικού κινήματος όχι μόνο δεν είναι αρνητική, απεναντίας θεωρείται απαραίτητη και αναγκαία. Η φασιστική απειλή είναι ολοφάνερη πλέον και το αντιφασιστικό κίνημα αδιαμφισβήτητα επιτυγχάνει τουλάχιστον δύο σημαντικούς στόχους. Πρώτον, αποτελεί βασικό ανάχωμα στην εξάπλωση των φασιστικών ιδεών καθώς είναι μια υπολογίσιμη αντίπαλη δύναμη απέναντι στην προπαγάνδα των φασιστών. Αν μη τι άλλο τους δείχνει ξεκάθαρα ότι ο δρόμος προς την εξουσία δεν θα είναι εύκολος και χωρίς εμπόδια. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας ακυρώθηκαν φασιστικές εκδηλώσεις χάρη στην δυναμική παρουσία των αντιφασιστών, και οι νεοναζί ένιωσαν ότι είναι ανεπιθύμητοι.
Επιπλέον, η δυναμικότητα του αντιφασιστικού κινήματος έχει αρκετά μεγάλη απήχηση στην νεολαία, ένα σημαντικό μέρος της οποίας σαγηνεύεται από την υποτιθέμενη επαναστατική ιδεολογία των νεοναζί. Αποτελεί λοιπόν, έναν εναλλακτικό τρόπο διοχέτευσης της οργής, της αντίδρασης, της ενέργειας των νέων που ψάχνοντας μία ομάδα για να ενταχθούν καταλήγουν στην αγκαλιά της φασιστικής χρυσής αυγής.

Απέναντι στην φασιστική απειλή δεν χωράνε συμβιβασμοί και οπισθοδρομήσεις.
Καταδεικνύουμε την αιτία, αλλά ταυτόχρονα πολεμάμε και το αποτέλεσμα.
Τσακίζουμε τον φασισμό, απομονώνουμε τους φασίστες.
Αυτή είναι η ουσία του αντιφασιστικού κινήματος.

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Ρώτα τον βουλευτή σου! (Νο 3)


Το τριήμερο της 25ης Μαρτίου, βρέθηκε στην Τήνο ο βουλευτής Κυκλάδων Νίκος Συρμαλένιος. Ήταν παρών στην εορταστική λειτουργία στον ναό της ευαγγελιστρίας και παρακολούθησε την παρέλαση στην παραλία. Πέρα όμως από την παρουσία του στις εκδηλώσεις αυτές, η οποία σχολιάστηκε από τον τοπικό ηλεκτρονικό τύπο, είχα την τύχη να τον συναντήσω και σε γνωστή καφετέρια όπου έγινε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Με αφορμή την συζήτηση αυτή και σαν συνέχειά της, αποφάσισα να του απευθύνω μερικές ερωτήσεις μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ώστε να λάβω και να δημοσιεύσω τις απαντήσεις του.

Κύριε Συρμαλένιο,
Με αφορμή ένα άρθρο στην ηλεκτρονική εφημερίδα Cyclades24.gr όπου παρουσιάζεστε ως «θεοσεβούμενος» και «fan των παρελάσεων και των θρησκευτικών εορτών», αλλά και την τελευταία έντονη συζήτηση σε καφετέρια της Τήνου στην οποία συμμετείχαμε αμφότεροι, θα ήθελα να σας απευθύνω τα ερωτήματα και τους προβληματισμούς μου. Κατανοώ τον φόρτο εργασίας και την έλλειψη ελεύθερου χρόνου, όμως ευελπιστώ να μου απαντήσετε με αμεσότητα και ειλικρίνεια και να εγκρίνετε την δημοσίευση της απάντησής σας στο προσωπικό μου blog όπου έχουν δημοσιευτεί προηγουμένως αντίστοιχα απαντήσεις των κυρίων Παπαδημούλη (μέσω της κυρίας Δέσποινας Αλεβυζάκη) και Διαμαντόπουλου.
Δεν έχω σκοπώ να κρίνω την πατριωτική ή την θρησκευτική σας συνείδηση, ούτως ή άλλως τα πατριωτικά αισθήματα δεν φαίνονται στις στρατιωτικές ή στις μαθητικές παρελάσεις και ομοίως τα θρησκευτικά αισθήματα δεν απαιτούν την φυσική παρουσία στις εορταστικές ακολουθίες των εκκλησιών. Πρέπει να τονίσω βέβαια ότι η παρουσία ενός ανθρώπου ο οποίος «συμμετέχει στην ανανεωτική αριστερά από τα χρόνια της δικτατορίας», σε εκδηλώσεις που αποτελούν κατάλοιπο της δικτατορίας του Μεταξά είναι ένα σχήμα λίγο οξύμωρο. Σκοπεύω όμως να αναζητήσω την ριζοσπαστική αριστερή σας συνείδηση πέρα από τις συμμετοχές σας σε εθνικές επετείους, να βρω το επαναστατικό κρασί μέσα στο μετριοπαθές νερό, σε αυτό το ετερογενές μείγμα που ονομάζεται ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Σε δική σας συνέντευξη στη ραδιοφωνία Κυκλάδων ισχυρίζεστε πολύ σωστά ότι «αν δεν υπάρχουν κινήματα, δεν λύνονται τα προβλήματα». Είναι προφανές ότι αν μια πολιτική δύναμη έχει την βούληση να συγκρουστεί με το κεφαλαιοκρατικό σύστημα τουλάχιστον εντός Ελλάδας, χρειάζεται την υποστήριξη των κινημάτων και του λαού. Πως όμως καλείς τον κόσμο στο δρόμο; Πως υποστηρίζεις τα κινήματα; Πως ενισχύεις την διάθεση για πάλη, για ανατροπή στην σκέψη των δικών σου ψηφοφόρων καταρχήν;
Σίγουρα όχι με δημοσιεύματα για την «νέα εθνική επιχειρηματικότητα» της Λάτση ή με καταχωρίσεις για τις «δράσεις αλληλεγγύης» του προγράμματος Angelopoulos Fellowship της Γιάννας Αγγελοπούλου. Σίγουρα όχι με μετριοπαθείς ομιλίες (αν όχι εγκώμια) για τον «άλλο Καραμανλή». Σίγουρα όχι με δηλώσεις περί νοικοκυραίων. Σίγουρα όχι με επισκέψεις στις Η.Π.Α. όπου διαπιστώνεται η έλλειψη κατάθλιψης σε αντίθεση με την Ελλάδα και παρουσιάζεται η «επεκτατική δημοσιονομική πολιτική Ομπάμα» ως εναλλακτική λύση στη κρίση.
Η πρώτη ερώτηση που θέτω λοιπόν είναι η εξής. Που αποσκοπούν όλα τα παραπάνω κύριε Συρμαλένιο; Αντιλαμβάνεστε η ηγεσία και οι βουλευτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ότι κινήσεις σαν κι αυτές εκλαμβάνονται μόνο αρνητικά από ένα μεγάλο κομμάτι των μελών και των φίλων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. οι οποίοι προτιμούν μια πιο ριζοσπαστική στάση από τον υποτιθέμενο ρεαλισμό; Αντιλαμβάνεστε ότι ακόμη και οι πιο μετριοπαθείς από τους υποστηρικτές της δυναμικής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. βλέπουν τέτοιες κινήσεις ως «αναγκαίο κακό»; Ποια είναι η δική σας θέση;
Συνεχίζοντας θέλω να σας ρωτήσω ποια είναι η προσωπική σας θέση αλλά και η θέση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για κάποιες πιο άμεσες εναλλακτικές και ανατρεπτικές κινήσεις όπως είναι η προειδοποιητική λαϊκή στάση πληρωμών τον μήνα Απρίλη, η ανταλλακτική οικονομία και τα ανταλλακτικά νομίσματα ανά την Ελλάδα ή η άρνηση πληρωμής του Ε.Ε.Τ.Η.Δ.Ε. ως έχει, άσχετα με το αν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προγραμματίζει η όχι την κατάργησή του.
Το τελευταίο ερώτημα σχετίζεται με την στάση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. απέναντι στο ευρώ, έπειτα και από τις τελευταίες εξελίξεις στην Κύπρο. Η άποψη ότι «το ευρώ δεν είναι φετίχ» και ότι η παραμονή στην ευρωζώνη δεν εγγυάται με κάθε κόστος, φαίνεται ότι έχει αλλάξει πια προς μία στάση που κλείνει περισσότερο προς στον ευρωμονόδρομο και στην αποδοχή του ευρώ σαν εθνικό μας νόμισμα. Πως αντιλαμβάνεστε ο ίδιος την δυνατότητα ανατρεπτικής πολιτικής μέσα στον οικονομικό κλοιό του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος; Τι σχέση μπορεί να έχει η Ευρώπη των λαών με το νόμισμα των ευρωτραπεζιτών; Είναι τελικά φετίχ το ευρώ για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή η έξοδος από την ευρωζώνη μπορεί να κριθεί απαραίτητη;
Κλείνοντας, θέλω να σημειώσω ότι αυτή η κριτική που ασκεί ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων και των φίλων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν κινείται στην λογική του θορυβώδους κτυπήματος της πόρτας κατά την έξοδο αλλά στην έκκληση για μια εκ νέου αριστερή, κινηματική και ριζοσπαστική στροφή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., καθώς και στην απόδειξη της αναγκαιότητάς της, εν όψει και του ιδρυτικού συνεδρίου του κόμματος.
Είναι τουλάχιστον λυπηρό και τελικά επικίνδυνο να κερδίζει έδαφος το φασιστικό μόρφωμα της Χ.Α. στους νέους, εκφράζοντας έναν προπαγανδιστικό εθνικοεπαναστατικό λόγο την ώρα που ο πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. απευθύνεται σε νοικοκυραίους προσπαθώντας να κερδίσει ποιους; τους πιο μετριοπαθείς; τους ψηφοφόρους του κέντρου; Δεν υπάρχει πια κέντρο, καλώς ή κακώς τα πράγματα βαδίζουν προς τα άκρα. Η κατάσταση απαιτεί ριζοσπαστισμό, όχι μετριοπάθεια. Καλός ο ρεαλισμός αλλά το πιο ρεαλιστικό σενάριο είναι πάντοτε η πραγματικότητα που ζούμε. Αυτήν την πραγματικότητα θέλουμε να αλλάξουμε μαζί. Ξέρετε, για να υπάρχουν νοικοκυραίοι πρέπει πρώτα να υπάρχουν νοικοκυριά.
Κουσουνάδης Πέτρος

Έπειτα από μια προφανώς δικαιολογημένη καθυστέρηση και αφού μου εξήγησε τις αιτίες της, ήρθε η απάντηση του κ. Συρμαλένιου στα εισερχόμενά μου.

Πέτρο καλησπέρα.

Καταρχήν θα πρέπει να σου ομολογήσω ότι δεν μου άρεσε καθόλου το δημοσίευμα περί "θεοσεβούμενου", διότι πρέπει να ξέρεις ότι δεν είμαι καθόλου τέτοιος. Όμως, κάποιες εκδηλώσεις, που συνοδεύονται και από θρησκευτικές τελετές, αποτελούν ιστορικές παραδόσεις και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ελιτίστικα, ανεξάρτητα με το αν συμφωνούμε ή όχι με τον χαρακτήρα τους. Πολύς κόσμος, για τον οποίο ίσως αποτελούμε μια ελπίδα, ακολουθεί καλώς ή κακώς τη θρησκευτική πίστη. Οι δίαυλοι επικοινωνίας με το κομμάτι αυτό της κοινωνίας δεν πρέπει να κλείνουν. Πρέπει να σου πω ότι προσωπικά δεν είμαι οπαδός καμιάς θρησκείας, αλλά οφείλω να σέβομαι την πίστη όποιου/όποιας πιστεύει, και αυτό κάνω. Άλλο να συζητάς με ανθρώπους και να επιχειρηματολογείς για το τι πιστεύεις ή δεν πιστεύεις και τα περί ανεξιθρησκίας και άλλο να χλευάζεις ή να λοιδορείς ένα ολόκληρο κόσμο, που για χίλιους λόγους πιστεύει ή εν πάση περιπτώσει λέει ότι πιστεύει.

Απαντώντας σε επόμενο σου ερώτημα, θεωρώ ότι ριζοσπαστισμός δεν είναι η επαναστατική φρασεολογία, αλλά η πράξη και η συνέπεια σε αρχές. Σ΄ αυτό το πλαίσιο ο ΣΥΡΙΖΑ στη νέα φάση που περνάμε και από τη θέση που μας έδωσε ο λαός, δεν έχει δικαίωμα να τον διαψεύσει, όπως επίσης δεν έχει δικαίωμα και να απεμπολήσει την ιστορική ευκαιρία μετά από δεκαετίες να διεκδικεί την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας. Κανείς δεν θα μας το συγχωρέσει αυτό, αν από ολιγωρία ή ενδεχομένως "επαναστατική καθαρότητα", προτιμήσουμε το ρόλο της βολικής αντιπολίτευσης και τη μετάθεση των όποιων αλλαγών στη μέλλουσα ζωή. Άλλωστε αυτή είναι περίπου και η θέση του ΚΚΕ, που δήθεν στο όνομα της υπεράσπισης των εργατών και εργαζομένων, διατηρεί την καθαρή φυσιογνωμία του και δεν "μολύνεται" με "μεταρρυθμισμό", "κυβερνητισμό" ή άλλες τέτοιες "δεξιόστροφες" θεωρίες.

Αντί λοιπόν να νοσταλγούμε τη βολική θέση μιας μικρής αντιπολίτευσης για να μην κακοχαρακτηριζόμαστε, θα πρέπει να ανοίξουμε μέτωπο προς όλες αυτές τις δυνάμεις που μας εγκαλούν, γιατί δεν συμμαχούν μαζί μας, για να φέρουμε την πολυπόθητη ανατροπή και να αρχίσουμε τη δύσκολη, σκληρή και αδυσώπητη μάχη της οικοδόμησης μιας νέας Ελλάδας, που θα απαλλάξει το λαό από μνημόνια, κοινωνική αδικία και ανισότητες και θα μπει στο δρόμο της δημιουργίας, της πραγματικής δημοκρατίας, με το λαό πρωταγωνιστή.

Όσο για την πορεία μας στην Ευρώπη και στον κόσμο. Ας μην είμαστε τόσο αφελείς που να πιστεύουμε ότι το περίφημο νόμισμα είναι το παν. Δεν ζούμε μόνοι στον κόσμο και αυτός ο κόσμος, αυτή η υδρόγειος δεν αποτελείται πλέον από ξεχωριστά κράτη-έθνη, που μπορούν με πλήρη ανεξαρτησία, να χαράξουν το δρόμο τους. Το νόμισμα είναι ένα εργαλείο και εξαρτάται ποιός το χειρίζεται και ποιός το έχει στα χέρια του. Όμως η αλληλοσχέση και αλληλεξάρτηση των χωρών και των λαών, τώρα πια είναι δεδομένη. Ο κόσμος είναι ουσιαστικά μια γειτονιά, το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, θα πάει όπου το συμφέρει, κανένας λαός, καμιά χώρα δεν μπορεί να βρει λύσεις έξω από το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Οι οικονομίες είναι αλληλοεξαρτώμενες και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, δεν σε βγάζει από τη "φυλακή του ευρώ". Σου δίνει απλά κάποια πλεονεκτήματα και πολλά όμως μειονεκτήματα, αν κάνεις εσύ ως χώρα τώρα και μόνος μια τέτοια επιλογή. Είναι άλλο ζήτημα να καταρρεύσει η ευρωζώνη και το ευρώ μέσα από τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς των ισχυρών και άλλο εσύ πρώτος να δηλώσεις μονομερώς τώρα την αποχώρηση σου. Κάθε χώρα ζει από τις εισαγωγές και τις εξαγωγές της, κάθε χώρα έχει α ή β παραγωγικές δυνατότητες και ανάλογα με αυτές, έχει και τη δύναμη να αντεπεξέλθει ανάμεσα στον αδυσώπητο ανταγωνισμό της παγκοσμιοποίησης.

Κατά συνέπεια, τουλάχιστον εγώ είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι επανάσταση, ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις κλπ, δεν μπορούν να γίνουν στο πεδίο μιας μόνης χώρας, αλλά σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Άρα κοινό πεδίο ταξικών και κοινωνικών αγώνων, εξακολουθεί να είναι μια ευρύτερη ολοκλήρωση, που για μας είναι η Ευρώπη και ακόμα η Ε.Ε. Αυτή η τρισάθλια Ένωση, που ως τέτοια καταρρέει κάτω από το βάρος της ανυπαρξίας επί της ουσίας κοινών πολιτικών και όχι αποκλειστικά της ενιαίας αγοράς, που τη λυμαίνονται τα ισχυρά οικονομικά και ταξικά συμφέροντα. Κατά συνέπεια δεν έχει σημασία, ποιούς βλέπεις και με ποιούς συζητάς, αν φυσικά κρατάς τις αρχές σου. Και αυτό κάνουμε ως ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να έχουμε αλλάξει ούτε κατά κεραία τις θέσεις μας. Αλλά αυτό χρειάζεται να συνεχιστεί. Ας είμαστε ανοιχτοί προς τον κόσμο, ας μην φοβόμαστε ν' ακούμε όλες τις απόψεις, έστω και αν μας φαίνονται αιρετικές, συντηρητικές ή οτιδήποτε άλλο. Οφείλουμε να ανταποκριθούμε χωρίς ταλαντεύσεις στο κάλεσμα της ιστορίας, ο καθένας, η καθεμιά από τη σκοπιά του.

Σε ότι αφορά τα κινήματα, δεν υπάρχουν μαγικά κουμπιά, που τα γυρίζεις και γίνεται κίνημα. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Αλιέντε στη Χιλή πήρε την εξουσία στηριζόμενος από τη σοσιαλδημοκρατία μέχρι και το ένοπλο επαναστατικό εξωκοινοβουλευτικό κομμάτι της αριστεράς το επονομαζόμενο MIR. Αυτό είναι και το μεγαλείο της αριστεράς που με οδηγό το δημοκρατικό δρόμο, στοχεύει στην ριζοσπαστικοποίηση των μαζών, μέσα από την αγωνιστική διεκδίκηση με όλα τα πρόσφορα μέσα των κάθε φορά ώριμων αιτημάτων της. Αλλιώς πως θα συμμετέχουν και θα ακολουθούν;

Συντροφικά!
Νίκος

Ευχαριστώ πολύ τον κ. Συρμαλένιο για τις απαντήσεις του και περιμένω να τον ξαναδώ στην Τήνο σε ανοικτές συζητήσεις - συνελεύσεις όπως αυτές που έγιναν προεκλογικά και ήταν πολύ θετικές παρά την μικρή προσέλευση.